ولادت امیرالمومنین حضرت علی (ع)

 میلادت ای امیر مومنان و ای مصدر اخلاق عظیم الهی ای علی جان مبارکباد . 

 میلاد امیرالمومنین حضرت علی (ع) و روز پدر را به عموم شیعیان جهان تبریک می گویم

 تمام اهالی آسمان و ملکوت خداوند، برای عرض تهنیت فرود می آمدند و دسته دسته، پرچمی از نور را همراهی می کردند که بر آن ، اسامی مبارک و القاب حضرت مولا نوشته شده بود:
یا عَلیّ المرتضی، یا امیرَ المُۆمِنین، یا وارِثَ المُرسَلین، یا سَیِّدِ الوَصیِین، یا حُجَةَ ربِّ العالَمین، یا قآئِدَ الْغُرِّ المُحَجِّلینَ، یا آیَة الکُبری و النبأ العظیم... و تمامی فرشتگان، مسرور از این لحظات نورانی، برق نگاه کودکانه اش را به تماشا ایستاده بودند.
در نگاه کودکانه اش، برقی دیده می شد، از جنس آسمان؛ از جنس اِنّی اَعْلَمُ ما لا تَعْلَمُون! نگاهی که ما شاء اللّه ُ و تَبارَکَ اللّه ُ (جلّ جَلاله) از آن می تراوید!
نگاهی که حتی پیامبر صلی الله علیه و آله وسلم را به تسبیح خداوند، وا می داشت!
نگاهی که حتی صدیقه کبری، فاطمه زهرا علیهاالسلام را به آرامش می خواند!
نگاهی که یتیمان کوفه به آن عادت کرده بودند! نگاهی که پیرمرد نابینای خرابه نشین، از احساس آن لذّت می برد! نگاهی که مالک اشتر را به خلسه های عارفانه می سپرد!
نگاهی که تمام معارف الهی را در جام صبرِ امام حسن علیه السلام می ریخت!
نگاهی که مایه صبر زینب علیهاالسلام و باعث شجاعت اباعبداللّه علیه السلام بود!
... و نگاهی که مفهوم مهربانی بود و مصداق بهشتِ "دارالسلام"؛ و این برق محبت، حتی در میدان جنگ هم از نگاه حضرت مولا محو نمی شد.
عطر "امامت"، تمام فضای آسمان و زمین را معطّر کرده بود و عطری که از "کعبه" تا "نجف"، پروانگان عاشق را مست رایحه خود می کند و سحرگاهان، از مسجد کوفه به مشام جان می رسد!
مولاجان! حیدر کرّار! با تمام ارادت، تو را می خوانیم:
اَلسَّلامُ عَلَی اَلشَّجَرَةِ اَلنَّبَوِیَةِ وَ الدَّوْحَةِ الْهاشِمیةِ الْمُضیئَةِ الْمُثْمِرَةِ بِالنُبُوِّةِ الْمُۆنِقَةِ بِالْأَمامَةِ ...
درود بر تو ای شجره طیبه نبوت و گُلبنِ آل هاشم، که با نور پرثمر و درخشان نبوّت و گل و ریحان های امامت، آراسته شده ای...
اَلسلامُ عَلیک و عَلی اَهلِ بَیتِکَ الطَّیِبینَ الطَّاهرینْ.
درود بر تو و بر اهل بیت پاک و پاکیزه تو باد!
حضرت على(ع) در روز جمعه سیزدهم رجب سال سی ام عام الفیل در شهر مکه و در خانه خدا به دنیا آمد. پدر آن حضرت ابوطالب فرزند عبدالمطلب بن ‌هاشم و مادرش هم فاطمه دختر اسد بن هاشم بود. بنابراین آن حضرت از هر دو طرف هاشمى نسب است و این خاندان در فضایل اخلاقی و صفات والای انسانی در میان عرب و قریش، زبان زد بوده و شجاعت و تیزهوشی و زیرکی، از امتیازات آنها به شمار می رفت و همه این فضایل، در حد اعلای خود به علی بن ابیطالب به ارث رسید.
اسرار نماز در کلام امیر مومنان علی علیه السلام
جابر بن عبدالله انصارى گوید: روزى به همراه مولاى متّقیان، امام على (ع) بودم، شخصى را دیدیم که مشغول نماز است، حضرت به او خطاب کرد و فرمود: آیا معنا و مفهوم نماز را مى‌دانى که چگونه و براى چه مى‌باشد؟
اظهار داشت: آیا براى نماز مفهومى غیر از عبادت هم هست؟
حضرت فرمود: آرى، به حقّ آن کسى که محمّد (ص) را به نبوّت مبعوث گردانید، نماز داراى تأویل و مفهومى است که تمام معناى عبودیّت در آن خواهد بود.
آن شخص عرض کرد: پس مرا تعلیم فرما.
امام فرمود: معنا و مفهوم اولین تکبیر آن است که خداوند، سبحان و منزّه است از این که داراى قیام و قعود باشد.
دومین تکبیر یعنى؛ خداوند موصوف به حرکت و سکون نمى‌باشد.
سومین تکبیر یعنى؛ نمى‌توان خداوند را به جسمى تشبیه کرد.
چهارمین تکبیر یعنى؛ چیزى بر خداوند عارض نمى‌شود.
پنجمین تکبیر مفهومش آن است که خداوند، نه محلّ خاصى دارد و نه چیزى در او حلول مى‌کند.
ششمین تکبیر معنایش این است که زوال و انتقال و نیز تغییر و تحوّل براى خداوند مفهومى ندارد.
و هفتمین تکبیر یعنى؛ بدان که خداوند سبحان همچون دیگر اجسام، داراى أبعاد و جوارح نیست.
سپس در ادامه فرمایش خود فرمود:
معناى رکوع آن است که مى‌گویى: خداوندا! من به تو ایمان آورده‌ام و از آن دست بر نمى‌دارم، گرچه گردنم زده شود.
و چون سر از رکوع بر مى‌دارى و مى‌گوئى: «سَمِعَ اللهُ لِمَنْ حَمِدَهُ الحَمْدلله ربّ العالمین» یعنى؛ خداوندا! تو مرا از عدم به وجود آورده‌اى و من چیزى نبوده و نیستم، پس هستى مطلق تویى.
و هنگامى که سر بر سجده فرود آورى، گویى: خداوندا! مرا از خاک آفریده‌اى؛ و سر بلند کردن از سجده یعنى؛ مرا از خاک خارج گردانده‌اى.
و همین که دومین بار سر بر سجده گذارى یعنى؛ خداوندا! تو مرا در درون خاک بر مى‌گردانى؛
و چون سر بلند کنى گویى: و مرا از درون همین خاک در روز قیامت براى بررسى اعمال خارج مى‌گردانى.
و مفهوم تشهّد، تجدید عهد و میثاق و اعتقاد به وحدانیّت خداوند؛ و نیز شهادت بر نبوّت حضرت رسول و ولایت اهل‌بیت او علیهم صلوات الله مى‌باشد.
و معناى سلام، ترحّم و سلامتى از طرف خداوند بر بنده نمازگزار است، که در واقع ایمنى از عذاب قیامت باشد.

عزیز زهرا

                      سلام بر پسر عزیز زهرا (س)                              

مطلب خواندنی و جالب از امام محمد باقر (ع) و ائمه بعد از ایشان

ولادت حضرت امام محمدباقر (ع) باقرالعلوم بر همه مسلمانان جهان مبارکباد . 

مطلب خواندنی و جالب از امام محمد باقر (ع) و ائمه بعد از ایشان

امام محمد باقر (ع) و ائمه بعد از ایشان از نسل امام حسن مجتبی (ع) و امام حسین (ع) می باشند بدین گونه که امام سجاد (ع) با فاطمه (س) دختر امام حسن مجتبی (ع) ازدواج میکنند و حاصل این پیوند امام محمد باقر (ع) است . که امام محمد باقر (ع) و ائمه بعد از ایشان هم از نسل امام حسن مجتبی (ع) و هم از نسل امام حسین (ع) می باشند .

شهادت امام هادی (ع)

امام هادی (ع) فرموده‌اند: بهتر از نیکی، نیکوکار است، و زیباتر از زیبایی، گوینده آن است، و برتر از علم، حامل آن است، و بدتر از بدی، عامل به آن است، و وحشتناک‌تر از وحشت، آورنده آن است. (مسند الامام الهادی، ص 304)
تأملی در معنی و مفهوم «هادی» که معروف‌ترین لقب حضرت امام علی النقی الهادی(ع) است، بسیاری از حقایق را روشن می‌سازد. هدایت در کتب لغت، دو معنای «ارائه طریق» و «رساندن به مقصد و مطلوب» را در بردارد؛ و معمولاً در ارائه راه مطلوب و مثبت به کار می‌رود.
در فرهنگ قرآن و عترت، هدایت و هادی، بار مفهومی و معنایی بسیار عمیق‌تر از رهنمای جغرافیایی دارد. شناخت راه، شناخت مقصد، شناخت امت و کاروانیان همراه، شناخت موانع و مشکلات مسیر، ایجاد انگیزه برای حرکت، دمیدن روح استقامت در رهروان، حفظ اتحاد و هماهنگی کاروان، حمایت و حفاظت از جان و مال و حقوق کاروانیان وظیفه دلیل و رهنمای کاروان و بخشی از مفهوم «هادی» در فرهنگ اسلامی است.
حضرت علی بن محمد النقی و معروف به ابن الرضا (ع)، خورشید نورافشانی بودند که از سال‌های 220 تا 254 هجری قمری، رسالت رهبری و هدایت امت بزرگ اسلامی را بر دوش داشتند و حدود سی و چهار سال، ناخدای کشتی اسلام در میان امواج وحشتناک عصر عباسی بودند.
حضرت امام هادی (ع)، دهمین رهبر آسمانی است که از سوی پیامبر گرامی (ص) برای اداره امور امت اسلامی معرفی شده است.

مختصری از زندگینامه امام هادی (ع)
حضرت امام علی النقی علیه السلام در ماه ذی الحجه، سال 212 ق در اطراف مدینه و در منطقه «صریا» چشم به جهان گشود. پدر گرامی اش حضرت جواد علیه السلام و مادر ارجمندش سمانه مغربیه از بانوان با فضیلت تاریخ می‌باشد. مشهورترین القاب آن گرامی نجیب، مرتضی، هادی، نقی، عالم، فقیه، امین، مؤتمن، طیب، متوکل و عسکری است و در برخی منابع «ابوالحسن الثالث» و «فقیه عسکری» نیز گفته‌اند.
آن بزرگوار در سال 220 و در هشت سالگی به مقام خطیر امامت نائل گردید و به مدت 33 سال رهبری اهل ایمان را عهده دار بود. امام هادی علیه السلام دوران امامت خویش را با خلفاء ستمگر عباسی همچون معتصم، واثق، متوکل، منتصر، مستعین و معتز سپری کرد.

 حدیث از امام بزرگوار

امام هادى‏علیه السلام: العُقوقُ یُعقِبُ القِلَّةَ و یُؤدِّی إلَى الذِّلَّةِ؛
عاقّ (والدین)، نادارى در پى‏دارد و به خوارى مى‏کشاند.

امام هادى‏علیه السلام: الغَضَبُ عَلى‏ مَن لاتَملِکُ عَجزٌ و عَلى‏ مَن تَملِکُ لَومٌ؛
خشم بر کسى که اختیارش به دست تو نیست، نشانه ناتوانى و بر آن‏که اختیارش به دست تو است، مایه سرزنش است.  

میلاد نور

میلاد امیرالمومنین حضرت علی (ع) مبارکباد