در انتظار ظهور

در انتــظار ظهـــور

ای کاش اهل عالَم می دانستند که با آمدنت، چه سعادتی به آنان روی خواهد آورد که نه چشمی آن را دیده و نه گوشی آن را شنیده.
ای کاش مسیحیان جهان می دانستند که مسیح (ع) خود دلداده ی توست و برای ظهورت لحظه شماری می کند تا از آسمان فرود آید ؛ در نماز به تو اقتدا نماید و پیروان خویش را به تبعّیت از تو فرا خواند که عیسی بنا به ضرورت و برای اتمام حجّت ، مرده ای را زنده می کرد ؛ تو ای مقتدای مسیح (ع) ، زمین و زمان ، انسان و جهان و اسلام و قرآن را زنده خواهی کرد .
ای کاش کلیمیان جهان می دانستند که نه تنها ید بیضا ، عصا و سنگ موسی (ع) ، الواح تورات و انگشتر سلیمان که تمام مواریث انبیا در نزد توست و خضر (ع) در مقابل تو دست ادب بر سینه می نهد، به خدمتگزارای و همنشینی ات افتخار می کند و لحظه ای فراق و دوری ات را بر نمی تابد . موسی منجی بنی اسرائیل بود ، تو منجی عالم بشریتی ، موسی (ع) با یک فرعون درافتاد؛ تو همه ی طاغوتهای عالم و هزاران فرعون را به جای خویش نشانده و فرعونیت را ریشه کن خواهی کرد.
ای کاش پیروان زرتشت ، این معنا را در می یافتند که « پندار نیک ، گفتار نیک و کردار نیک » تنها و تنها در دوران طلایی ظهور توست که مجال بروز خواهد یافت . تو را « یوسف زهرا » صدا می زنند و به یوسف تشبیه می کنند ؛

اگر چه :

                                       بالای تخت یوسف کنعان نوشته اند

                                     هر یوسفی که یوسف زهرا نمی شود

ای کاش مسلمانان جهان، این کلام الهی را در کتاب آسمانی خویش باور می کردند که :

« بَقِیَّتُ اللهِ خِیرٌ لَّکُم اِن کُنتُم مُّومِنِینَ»