مباهله

 رویداد مباهله

مباهله بر وزن مفاعَله به معنای انجام دادن کاری به صورت دو طرفه است ، حروف اصلی آن بهل و به معنای خداوند او را لعنت کرد است .                                                       

پیامبر اسلام در سال دهم هجرت نامه‌ای به اسقف نجران نوشت و طی آن مسیحیان نجران را به دین اسلام دعوت کرد . نمایندگان پیامبر اسلام ، عتبة بن غزوان و عبدالله بن ابی‌امیة و الهدیر بن عبدالله و صهیب بن سنان ، نامه را به اسقف مسیحیان نجران رساندند. وی پس از خواندن نامه، شورایی مرکب از شخصیت‌های مذهبی و غیرمذهبی تشکیل داد که وارد مدینه شوند و از نزدیک با پیامبر دیدار کنند و دلایل نبوت ایشان را مورد بررسی قرار دهند .

هیئت مسیحیان نجران متشکل از ۴۰ یا ۶۰ یا ۷۰ نفر به مدینه رفتند که بزرگان این هیئت را چنین نام برده‌اند : ابوحارثة بن علقمة که اسقف اعظم اهالی نجران بود و عاقب که اسم او عبدالمسیح بود و سید که اسم او ایهم بود . نمایندگان نجران پس از دیدار با پیامبر با او به مباحثه و تبادل نظرات و افکار پرداختند و در مورد مسیح و مریم و خدا به گفتگو نشستند، که در نهایت آنان به پیامبر گفتند : « گفتگوهای شما ما را قانع نمی‌کند » . در این هنگام جبرئیل آیه مباهله را آورد و پیامبر را مأمور کرد تا با کسانی که با او مجادله می‌کنند به مباهله برخیزد . آن آیه (آیه ۶۱ سوره آل عمران) چنین است :

:به آنها ( مسیحیان نجران ) بگو : بیایید ما فرزندان خود را دعوت می‌کنیم شما هم فرزندان خود را ، ما زنان خویش را دعوت می‌نماییم شما هم زنان خود را ، ما از نفوس خود دعوت می‌کنیم شما نیز از نفوس خود را ، آنگاه مباهله می‌کنیم و لعنت خدا را بر دروغگویان قرار می‌دهیم .

نمایندگان نجران از پیامبر وقت خواستند و قرار شد فردای آن روز به مباهله بروند. پیامبر و نمایندگان نجران ، توافق کردند که مراسم مباهله در نقطه‌ای خارج از شهر مدینه ، در دامنه صحرا انجام بگیرد .

اسقف مسیحی به نمایندگان نجران گفته بود در مراسم مباهله نگاه کنید ، اگر محمد با فرزندان و خانواده اش برای مباهله آمد ، از مباهله با او بترسید و اگر با یارانش آمد با او مباهله کنید . پیامبر اسلام به همراه علی ، حسن و حسین و فاطمه به سمت صحرا رفت . با دیدن این صحنه مسیحیان از انجام مباهله خودداری کردند .