غمخوار ترین

السلامٌ علیکِ یا زینب کبری

حضرت زینب ‏کبری (سلام الله علیها) , دختر امیر المومنین حضرت على بن ابیطالب علیه السلام و حضرت فاطمه زهرا ‏(سلام الله علیها) است .

او زنـدگـى شـیـریـنـش را در کـنـار پـدر و مـادر و جد بزرگوارش نبى گرامى اسلام (ص) و برادرانش امام حسن مجتبی و امام حسین (ع) آغاز کرد .
زندگى پررنج و مشقت زینب (س ) پس از پنج سالگى ـ مقارن با رحلت پیامبر اکرم (ص ) ـ آغاز شد و در فاصله اى بسیار کوتاه , پس از مرگ پیامبر, وى شاهد مادرى بود که در بین درب و دیوار فریاد مى زد : اى فضه , مرا دریاب !.
هزاران غم , یکى پس از دیگرى , میهمان قلب کوچک دختر زهرا شد .
ناراحتى غصب خلافت پدر ,  بردن حضرت امیرالمومنین على بن ابیطالب (ع ) به اجبار و با پاى برهنه به مسجد , تازیانه هایى که بر بازوى مادر مى نشست و سرانجام موج سنگین رحلت زهراى مرضیه ى , کمر حضرت زینب (س) را شکست .

گویى حضرت زینب ‏(سلام الله علیها), از همین آغاز راه , در برابر طوفان تازیانه غم ها قرارمى گیرد تا روزى بتواند همه غم و رنج هستى را بر دوش کشد ! .

غـم و رنـجـى که پدر در کوفه از آن خبر داده است : روزى حضرت زینب ‏(سلام الله علیها) در کلاس تفسیرش براى بانوان ,  سوره مبارکه کهیعص را تفسیر مى کرد .

حضرت امام على (ع ) وارد شد و از دخترش پرسید : کهیعص را تفسیر        مى کنى ؟!.

حضرت زینب (س) عرض کرد: آرى .

حضرت على (ع ) فرمود: اى نور دیده !.

ایـن حـروف , رمـزى است در مصیبت وارده بر شما عترت پیغمبر و شاید فرموده باشد: کاف , رمز کربلا است , هاء اشاره به هلاکت عترت دارد , یاء یعنى یزید , آن که بر حسین ستم مى کند ,  عین کنایه از عطش ابى عبداللّه است , و صاد اشاره به صبر دارد.

حضرت زینب (س) در زیر تازیانه روزگار آبدیده مى شود تا پیام رسان عاشورا باشد.
از هـمـیـن رو زمانى که پسرعمویش , عبداللّه بن جعفر, به خواستگاریش مى آید, شرط مى کند: در رفتن به خانه برادرم (حسین ) آزاد باشم و هرگاه اوبه مسافرت رفت , من نیز باید با او بروم !!.

مصیبت شهادت امیرمومنان على (ع ) و امام حسن مجتبى (ع ), حضرت زینب ‏(سلام الله علیها) را آبدیده تر مى کند.

آن گاه زمان هجرت فرا مى رسد و در سال 60 هجرى , به همراه برادرش امام حسین (ع ), از مدینه به مکه و از آن جا به طرف کربلا حرکت مى کند.
کـربـلا صـحنه شهادت برادران و برادرزادگان زینب و منظره تماشایى به خون نشستن محمد و عون , دو رزمنده قهرمان و شجاعى است که در دامان زینب پرورش یافته اند.

حضرت زیـنـب ‏(سلام الله علیها) , نـاظر این صحنه هاست و همه اینها از زینب , دختر حضرت  على (ع ), شیرزنى مى سازد که از عصر عاشورا, قافله سالار کاروان اسیران آزادی بخش مى شود.

پـس از آتـش گرفتن خیمه ها در شب یازدهم محرم الحرام سال 61 هجرى قمرى و با وجود فشار غـم هـا بر قلب زینب , در نیمه شب با قدى خمیده به نماز شب مى ایستد و فرداى آن به همراه امام سجاد(ع ) و دیگر اسرا, راهى کوفه مى شود.

در کـوفـه , حضزت زیـنـب (س ) را بـه مـجـلـس ابـن زیاد مى برند, در حالى که کنیزانش , پیرامون وى را گرفته اند.

او با شکوهى خاص وارد مجلس مى شود و به عبیداللّه اعتنایى نمى کند.
ابن زیاد, از این بى توجهى , به شدت ناراحت شده , با این که زینب را شناخته است , مى پرسد: این زن پرنخوت و تکبر کیست ؟.

کسى جواب نمى دهد!.

باز سوال مى کند , تا بار سوم که زنى پاسخ مى دهد : این زینب دختر على است !.

عبیداللّه مى گوید : خدا را شکر مى کنم که شما را رسوا و دروغتان را آشکار کرد!.
حضرت زیـنـب‏ کبری (سلام الله علیها) با کمال شهامت و شجاعت مى فرماید : خدا را شکر مى کنیم که افتخار شهادت را نصیب ما کرد ! .

رسوائى از آن فاسق ها است .

ما در عمرمان دروغ نگفته ایم , دروغ هم از آن فاجرهاست .

حضرت زینب ‏(سلام الله علیها) , در شام و در برابر یزید نیز با خطبه اى غرا و آتشین , کوس رسوایى یزید را به صدا درآورد و با ایـن که در چنگال خون آشام ترین طاغوت زمان اسیر بود , چنان حماسه آفرید که پایه هاى حکومت فرزند معاویه را به لرزه درآورد.

در ظـاهـر, یـزید فرمانروا بود و زینب تنها و دربند , اما روح بلند دختر حضرت فاطمه (س ) , یزید را درهم شـکسته بود و سرانجام یزید , از ترس سقوطحکومتش , به این نتیجه رسید که کاروان اسیران را به مدینه بفرستد .
پـس از ورود کـاروان بـه مـدیـنـه ,  هـمـه مـى دانـستند باید به کجا رفت ,  مسیر کاروان به سوى مسجدالنبى بود .

حضرت زیـنـب (س)  که همه خاطرات مدینه , پیامبر(ص) و حسین (ع) را به دل داشت , تا نگاهش به قبر پیامبر گرامى اسلام (ص) افتاد , صداى گریه اش بلند شدوفریادزد: اى رسول خدار ! .

خبر کشته شدن حسین (ع ) را آورده ایم ! .

پس از این ماجرا , مدینه آماده بهره بردارى از کلاس درس امام سجاد (ع) و زینب کبرى شد.

حضرت زینب (س) احکام و فتاوى را براى مردم بیان مى کرد و محور مراجعه آنان بود.

روحیه و بیان زینب (س ), همه را به یاد امیرمومنان (ع ) مى انداخت .
کـار حضرت زیـنـب (س ) ابلاغ خون شهیدان بود و چه خوب پیام خود را ابلاغ کرد . حضرت زینب سلام الله علیها ،  شیرزن دشت کربلا سرانجام پس از عمری دفاع از طریق حقه ولایت و امامت در 15 رجب سال 63 هجرى قمرى در ضمن سفرى که به همراه همسر گرامیشان عبداللّه بن جعفر به شام رفته بودند ، وفات یافته و بدن مطهر آن بانوى بزرگوار در همانجا دفن گردید .
مزار ملکوتى آن حضرت (دمشق/سوریه) ، اینک زیارتگاه عاشقان و ارادتمندان اهل بیت عصمت و طهارت علیهم السّلام مى باشد .